Dobrze Urodzony Blog

Z filmem „Bikiniarze” kojarzy mi się polska produkcja „Wszystko, co kocham”, która opowiada o polskim odpowiedniku bikiniarzy z lat 80, czyli subkulturze punk. Muzyka punk wyrażała potrzebę młodych ludzi do zachowania indywidualności w czasach kryzysu gospodarczego, które wiązały się z ofensywą kolektywizmu – tak w strefie obyczajowej, jak i gospodarczej, zwłaszcza w Polsce. Dla miłośników tej muzyki i związanego z nią stylu życia stworzono festiwal w Jarocinie, nad którym czujną kontrolę sprawowały Służba Bezpieczeństwa i ZOMO. Jednak trudno było zapanować nad żywiołem, który rozlewał się na cały kraj.

Film pokazuje grupę muzyczną, która podstępem uzyskuje zgodę na występ na szkolnym balu, by zaprezentować tam piosenki szydzące z władzy. Główny bohater, lider zespołu, decyduje się na taki krok, nie zdając sobie sprawy z jego konsekwencji. Impulsem, który popycha go do tworzenia i prezentowania innym swojej muzyki są dla niego przygody erotyczne, których może doświadczać dzięki swojemu społecznemu statusowi buntownika.

Buntownicze postawy młodego pokolenia z okresu totalitaryzmu dobrze charakteryzuje wypowiedź Jarosława Janiszewskiego, lidera zespołów „Czarno – czarni” i „Bielizna”. Stwierdził on, opowiadając o swojej młodości spędzonej w Trójmieście, że zawsze denerwowało go, gdy na imprezach ktoś zaczynał puszczać utwory Jacka Kaczmarskiego. Bo zmieniało to nastroje dziewczyn w stronę dla niego niepożądaną. Co podsumował dobitnym stwierdzeniem: „to majtki mają runąć, nie mury”. Odnosząc się do rosyjskich bikiniarzy, trzeba stwiedzić, że to im wystarczyło. Ich polscy naśladowcy natomiast zapragnęli, aby runęły również mury, skoro już trochę skruszały…